‘Het was maar een grapje’ – ook in tijden van Black Lives Matter is dit vaak een vergoelijking van racistische opmerkingen. Hoe ga je ermee om? Ieder heeft een eigen strategie, blijkt uit onderzoek. ‘Ik zou willen zeggen dat het me pijn doet, maar ik ben bang voor wat er komt.’

Melissa Opti (23)

Student aan de Nederlandse Filmacademie

“Vroeger lachte ik racistische grapjes ­altijd weg. Ik had het wel door, maar deed er niets mee. De laatste tijd zeg ik juist wel iets terug. Ik was laatst in Amersfoort met vrienden, allemaal van kleur, en we werden keihard aangekeken. En dan bedoel ik meerdere keren, gewoon in de stad, zonder schaamte. Als ik een groepje witte mensen ons zie aanstaren alsof we dieren zijn, kijk ik terug en vraag ik: ‘Is er iets aan de hand?’ Dan kijken ze snel weg of mompelen ze wat."

“Als kind denk je snel dat je de enige bent die er last van heeft, en dat je raar doet. Maar met de hele Black Lives Matter-beweging tegenwoordig zie ik ook dat er een gesprek op gang komt. Daardoor durf ik mijn mond nu meer open te trekken. Wel deel ik vrijwel elke ervaring met mijn moeder, bij wie ik alles kwijt kan, of mijn vrienden, die heel dicht bij me staan. Je moet het kwijt bij mensen die je begrijpen en die het misschien zelf ook meemaken. Alleen dan voel je die kracht en voel je dat je er niet alleen voor staat. Het is een soort nazorg."